Αντίστιξη – Contrapunto (ιτ.) ή Counterpoint (αγγλ.)

Η πολυφωνία της δυτικής μουσικής χαρακτηρίζεται από συνύπαρξη δύο ή περισσότερων μελωδιών, οι οποίες συνδυάζονται με βάση ένα σύστημα κανόνων διαφορετικών από εποχή σε εποχή. Από κει προέρχεται και ο όρος αντίστιξη, δηλ. στίξη έναντι στίξης ή φθόγγος έναντι φθόγγου ή, ευρέως, μελωδία έναντι μελωδίας. Αυτό το οριζόντιο είδος μουσικής γραφής συνιστά την πολυφωνία, δηλαδή πολλές φωνές (μελωδίες) μαζί.

Το χαρακτηριστικό της πολυφωνικής – αντιστικτικής γραφής είναι η αυτοτέλεια και η ρυθμική και μελωδική ελευθερία όλων των φωνών που συνηχούν, χωρίς να κυριαρχεί η μία.Η συνηθέστερη μορφή αντίστιξης είναι αυτή που χρησιμοποιεί 4 φωνές (δύο γυναικείες: σοπράνο, άλτο και δύο αντρικές: τενόρος και μπάσος).

Ο όρος αντίστιξη εμφανίζεται τον 14ο αιώνα. Η αντιστικτική μουσική γραφή φτάνει σε μεγάλη ανάπτυξη απ' τον 15ο αιώνα (Αναγέννηση) ή αλλιώς χρυσό αιώνα της πολυφωνίας και φτάνει μέχρι τις αρχές 17ου αιώνα. Κύριοι εκπρόσωποι είναι ο Τζιοβάνι ντα Παλεστρίνα, ο Ορλάντο ντα Λάσο κ.ά. Την περίοδο του Μπαρόκ (αρχές 18ου αιώνα), μνημειώδη είναι τα έργα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, που έχει χαρακτηριστεί "βασιλιάς της πολυφωνίας".