Μπέριο, Λουτσιάνο – Berio, Luciano (Ιταλία, 1925-2003)

Ιταλός αντισυμβατικός και καινοτόμος συνθέτης που προσέγγιζε τα έργα του κυρίως μέσω της ηλεκτρονικής «συγκεκριμένης» μουσικής. Μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της σειραϊκής μεταβεμπερνικής σχολής. Υπήρξε μαθητής του Γκεντίνι (Ghedini) και του Νταλαπίκολα (Dallapiccola). Το 1954 ιδρύει τη γνωστή ηλεκτρονική μουσική σχολή «Studio di Fonologia Musicale» στο Μιλάνο. Την περίοδο 1965-72 διορίστηκε ως καθηγητής μουσικής στη μουσική σχολή «Τζούλιαρντ» (Juilliard School) στη Νέα Υόρκη, ενώ παράλληλα έχει την επιμέλεια και σε άλλους σημαντικούς εκπαιδευτικούς φορείς διεθνούς απήχησης.

Έχει αναπτύξει την τεχνική του «κολάζ», όπως στο έργο του «Συμφωνία» όπου χρησιμοποιεί υλικό από έργα των Μάλερ, Βάγκνερ και Στράους. Χρησιμοποιεί και την "Αλεατορική" τεχνική, όπως στο έργο του «Σίρκελς» που επιτρέπει στην τραγουδίστρια να προσεγγίζει -όσο είναι δυνατόν- τα φθογγόσημα της πάρτας (παρτιτούρας).

Η μουσική του Μπέριο είναι κατά την πλειονότητά της σειραϊκή. Έγραψε όπερες, κοντσέρτα, μουσική για ορχήστρα δωματίου, για φλάουτο, για φωνές, ένα ορατόριο, καθώς και ηλεκτροακουστικά έργα. Χαρακτηριστικά του έργα είναι: «Οι επτά Σεκουέντσες» και το «Βιζάζ».