| αποτομή (από το ρ. αποτέμνω = αποκόπτω)· με τον όρο αυτό οι $Πυθαγόρειοι*Πυθαγόρας| ονόμαζαν το "μείζον" $ημιτόνιον*. Γαυδ. (Αρμ. Εισ. 14, C.v.J. 343, Mb 16): "του δε λείμματος το λείπον εις συμπλήρωσιν τόνου καλείται αποτομή· κοινώς δε και αυτό ημιτόνιον, ώστε έσται των ημιτονίων το μεν μείζον, το δε έλαττον" (εκείνο που λείπει από το $λείμμα* για να συμπληρωθεί ο τόνος ονομάζεται αποτομή· κοινά, και αυτό είναι ημιτόνιο, επομένως το ένα από τα ημιτόνια θα είναι το μεγαλύτερο [δηλ. η αποτομή] και το άλλο το μικρότερο [το λείμμα]). Ο $Φιλόλαος* διαιρούσε τον τόνο σε δύο άνισα μέρη, τη $δίεση*δίεσις| (13/27) και την αποτομή (14/27). Έπαιρνε το 3 στην τρίτη δύναμη, δηλ. 27, διαιρούσε κατόπι το 27 σε δύο, αναγκαστικά ανόμοια, μέρη και ονόμαζε το μικρότερο (13) δίεση και το μεγαλύτερο (14) αποτομή.
Βλ. Α. Ε. Chaignet, Pythagore et la philosophie pythagoricienne, Παρίσι 1873, Ι, σ. 231· βλ. επίσης λ. $Φιλόλαος*. , (από το ρ. αποτέμνω = αποκόπτω)· με τον όρο αυτό οι Πυθαγόρειοι ονόμαζαν το "μείζον" ημιτόνιον. Γαυδ. (Αρμ. Εισ. 14, C.v.J. 343, Mb 16): "του δε λείμματος το λείπον εις συμπλήρωσιν τόνου καλείται αποτομή· κοινώς δε και αυτό ημιτόνιον, ώστε έσται των ημιτονίων το μεν μείζον, το δε έλαττον" (εκείνο που λείπει από το λείμμα για να συμπληρωθεί ο τόνος ονομάζεται αποτομή· κοινά, και αυτό είναι ημιτόνιο, επομένως το ένα από τα ημιτόνια θα είναι το μεγαλύτερο [δηλ. η αποτομή] και το άλλο το μικρότερο [το λείμμα]). Ο Φιλόλαος διαιρούσε τον τόνο σε δύο άνισα μέρη, τη δίεση (13/27) και την αποτομή (14/27). Έπαιρνε το 3 στην τρίτη δύναμη, δηλ. 27, διαιρούσε κατόπι το 27 σε δύο, αναγκαστικά ανόμοια, μέρη και ονόμαζε το μικρότερο (13) δίεση και το μεγαλύτερο (14) αποτομή.
Βλ. Α. Ε. Chaignet, Pythagore et la philosophie pythagoricienne, Παρίσι 1873, Ι, σ. 231· βλ. επίσης λ. Φιλόλαος.
|
|
Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής