Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(Αίγιο 1881 - Πειραιάς 1943):διαπρεπής βαρύτονος παγκόσμιου  διαμετρήματος, με καταγωγή των γονέων του από τη Δημητσάνα. Είχε διαμορφωμένη την υπέροχη φωνή του ήδη από μικρός, όμως άρχισε μαθήματα μουσικής μόλις το 1903 (;) στο Ωδείο Λότνερ (τραγούδι με τη Νίνα Φωκά και θεωρητικά με τον Καρ. Μπέμερ). Το 1908 προσλήφθηκε ως χορωδός στο "Γ' Ελλ. Μελόδραμα". Τον Απρίλιο 1910 έκανε την πρώτη πρωταγωνιστική του εμφάνιση, αντικαθιστώντας  τον Βακαρέλη  στον "Ριγκολέτο"(ρόλο στον οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα κερδίζοντας αργότερα στην Ιταλία την προσωνυμία "L' ideale Rigoletto":"ο ιδανικός Ριγκολέτο", κάτι που οπωσδήποτε ενισχυόταν από την εν γένει κατατομή του...). Για το θέμα της πρώτης του εμφάνισης, ο Στ. Βαλτετσιώτης βεβαίωνε ότι αυτή έγινε το 1906 στο Θέατρο της Σύρου (στη "Μιρέιγ"του Γκουνώ). Εκτός από τη Θεσ/νίκη και τη Σμύρνη (1910), ο Αγγελόπουλος εμφανίστηκε  στο Βουκουρέστι (1913), στην Οδησσό (1914) καθώς και στην Αλεξάνδρεια (1926).Υπήρξε επίσης από τους βασικούς συντελεστές στα πρώτα ανεβάσματα των μελοδραμάτων του Καλομοίρη "Πρωτομάστορας"(όπου τραγούδησε τον ?ρχοντα) και "Δαχτυλίδι της Μάνας"(όπου τραγούδησε τον Σωτήρη). Το 1920 πήγε στο Μιλάνο (υποτροφία Μ. Εμπειρίκου) και μαθήτευσε στον μεγάλο Μπόργκι, αποκτώντας παράλληλα αξιόλογη εγκυκλοπαιδική μουσική μόρφωση. Έμεινε στην Ιταλία 4 χρόνια τραγουδώντας στα πιο ...επικίνδυνα παλκοσένικα του κόσμου (Ρώμη, Φλωρεντία, Πίζα, Παλέρμο, Μπρέσια, κ.λπ.) και κερδίζοντας το θαυμασμό των ...ειδικότερων ειδικών (μεταξύ των οποίων και του Τοσκανίνι...).Όμως η έντονη νοσταλγία (για πατρίδα, οικογένεια και συναδέλφους) τον έκανε να εγκαταλείψει τη λαμπρή διεθνή του σταδιοδρομία και να επιστρέψει "οίκαδε"(Αύγουστος 1924). Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε τα εισιτήρια των πρώτων του παραστάσεων στην Αθήνα πουλήθηκαν από κερδοσκόπους στο τετραπλάσιο της τιμής τους!...  Ο Αγγελόπουλος διέθετε όχι μόνο θαυμάσια φωνή (με όλα όσα ο όρος συνεπάγεται, ...άτινα σήμερα τείνουν δυστυχώς να ξεχαστούν) αλλά και αξιοθαύμαστη υποκριτική τέχνη (όντας εν πολλοίς αυτοδίδακτος). Διέθετε ακόμα ζηλευτή φυσική κατάσταση (υπήρξε άλλωστε αθλητής του Εθνικού Γ.Σ.) στην οποία εδραζόταν η "απέραντη"αναπνοή του.  Διηγούνται ότι συχνά συνήθιζε  στη σκηνή των "Ολυμπίων"να πιάνει κάποια βροντερή "ακούτα"και, βαδίζοντας αργά, να τη συνεχίζει με αμείωτη ένταση και ποιότητα ώς το προαύλιο του θεάτρου!... Με τέτοια ουρανόπεμπτα προσόντα ήταν φυσικό να τραγουδήσει ολα τα εργα του ρεπερτορίου, χωρίς ποτέ να ...φυγομαχήσει, να καρδιοχτυπήσει ή να κουραστεί. Λέγεται ότι κάποτε στο "μπιζάρισμα"του φινάλε της Β' Πράξης του "Ριγκολέτο", μετά την 4η επανάληψη το μεν κοινό είχε εντελώς εξουθενωθεί από τα καταιγιστικά χειροκροτήματα, ενώ εκείνος ήταν ακμαίος και έτοιμος να επαναλάβει για 5η φορά!... Εκτός αυτών, αναφέρεται και ως μανιώδης ψαράς (ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να βρει για να εξασκεί την συχνά-πυκνά δοκιμαζόμενη αυτοκυριαρχία του). Καλλιτέχνης πηγαίος και ειλικρινής, άνθρωπος καλοκάγαθος, διαποτισμένος ρομαντική απέχθεια προς τη μικρότητα και το χρήμα, πέρασε όλες τις δυσκολίες του Ελληνικού Μελοδράματος παραμένοντας  αφοσιωμένος και ανιδιοτελής στυλοβάτης του.  Δυστυχώς (ως είθισται μέ τις πραγματικές αξίες αυτού του τόπου) η επίσημη δικαίωση δεν ήρθε στην ώρα της και το Κρατικό Μελόδραμα (που ιδρύθηκε το 1939) τον αγνόησε "μετά πολλών επαίνων", μολονότι μέχρι τελευταίας πνοής η φωνή του (όπως έλεγε ο ίδιος χαριτολογώντας) ηχούσε "καμπάνα"και μπορούσε να τη χειρίζεται "σαν μαστίχη". Το από σκηνής "κύκνειο άσμα"του ακούστηκε στη "Φαβορίτα"του Ντονιτσέτι (Περίοδος 1939-1940). Πέθανε στην Κατοχή από νεφρική ανεπάρκεια, αρνούμενος επίμονα να τραγουδήσει "Ριγκολέτο"για τα "ξένα τσακάλια", όπως έλεγε τους κατακτητές που ήξεραν την αξία του και τον πίεζαν (Μ. Α. Ράπτης "Επίτομη Ιστορία του Ελληνικού Μελοδράματος και της ΕΛΣ, Ι888-1988", σ. 247). ?λλωστε, ήδη από τον καιρό που βρισκόταν στην Ιταλία είχε εκφραστεί ανοιχτά κατά του Μουσολίνι και του Φασισμού (κάτι που ακόμα και στην Ελλάδα τον εφοδίασε με πολλές αντιπάθειες...). Παρ'όλα αυτά, ήταν τόσο μεγάλη η αξία του που οι Γερμανοί έστειλαν στην κηδεία του τιμητικό απόσπασμα. O τάφος του έχει σχήμα πιάνου και πάνω του είναι χαραγμένες νότες από τον Μονόλογο του "Ριγκολέτο"... («Pari siamo...»). Το ευτύχημα είναι ότι ικανό μέρος της τέχνης του ζει αποτυπωμένο σε δίσκους που περιέχουν άριες και ελληνικά τραγούδια. Στους μαθητές του:o Τάκης Κάσσης, ο Γιώργος Τερζάκης, ο Πέτρος Τσουμπρής, κ.ά. Τέλος, στις 17.4.1990, σε ένα Αφιέρωμα της ORF (Αυστριακής Ραδιοφωνίας) για τον Τίτα Ρούφο, ακούσαμε ηχογραφημένο τον ίδιο τον θρυλικό "πρίγκιπα των βερντιάνων βαρυτόνων"να δηλώνει αυτολεξεί:"Δέν τραγούδησα ποτέ στην Ελλάδα "Ριγκολέτο", γιατί εκεί υπήρχε ο Αγγελόπουλος..."(!...).