Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(Κέρκυρα 1886 - Παρίσι 1930) διαπρεπής ζωγράφος και σκηνογράφος όπερας. Σπούδασε στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου (1907-1910), αποφοιτώντας με χρυσό βραβείο. Ως έφεδρος στον πόλεμο του 1912, κατάρτισε πλήρη συλλογή των στολών του ελληνικού στρατού (από την ίδρυσή του) που εκδόθηκε σε πολυτελές λεύκωμα του Yπουργείου Στρατιωτικών. Μετά τον πόλεμο οργάνωσε στην Αθήνα μεγάλη έκθεση πινάκων του, που "ανηρπάγησαν"από τους φιλότεχνους. Ταυτόχρονα, φιλοτέχνησε τα πορτραίτα της βασιλικής οικογένειας. Τότε ο  Σπ. Σαμάρας του ανέθεσε τις σκηνογραφίες της οπερέτας του "Πόλεμος εν πολέμω", που κατασκευάστηκαν στη Γερμανία και προκάλεσαν το θαυμασμό των εκεί ειδικών.  Εν τούτοις, ο καλλιτέχνης δεν ήθελε να εργαστεί για το θέατρο, λέγοντας ότι ήταν ζωγράφος και όχι σκηνογράφος. `Ομως, μετά από έντονες ικεσίες των συγγραφέων Ν. Λάσκαρη και Π. Δημητρακόπουλου καθώς και του ίδιου του Σαμάρα, πείστηκε να σκηνογραφήσει τις 2 οπερέτες τους ("Πριγκίπισσα της Σάσωνoς"και "Κρητικοπούλα") επιβλέποντας και την κατασκευή που έγινε στην Αθήνα. Ταυτόχρονα σχεδίασε και τα κουστούμια των 2 έργων (80 τον αριθμό), που τόσο ενθουσίασαν την πριγκίπισσα Αλίκη ώστε πλήρωσε εκείνη την κατασκευή τους(!).`Ομως η κορωνίδα της "ελληνικής"θεατρικής θητείας του ήταν η εκτέλεση των σκηνογραφιών και ενδυμασιών (συνολικά 325 σχέδια!!) της επιθεώρησης "Ξιφίρ-Φαλέρ", όπου χρησιμοποίησε όλο το προαναφερμένο λεύκωμα του υπουργείου Στρατιωτικών! Ταυτόχρονα φιλοτέχνησε και το πρόγραμμα της παράστάσης (το πρωτότυπο αγοράστηκε από τον Ευστ. Λάμψα  για 5.000 φράγκα!!).`Ομως, λόγω της τότε πολιτικής καταστάσης, εγκατέλειψε την Ελλάδα και κατέφυγε στην Ελβετία ζωγραφίζοντας προσωπογραφίες. Κατόπιν εγκαταστάθηκε και πάλι στο Βερολίνο, όπου άρχισε να ασχολείται σοβαρά με το θέατρο. Τότε προκηρύχθηκε στο Μόναχο διαγωνισμός (1920) για τη σκηνογραφία της όπερας "Γυναίκα χωρίς σκιά"του Ρ. Στράους. Ο Αραβαντινός δήλωσε συμμετοχή και διαγωνιζόμενος με τους σπουδαιότερους σκηνογράφους της εποχής, κέρδισε το Α' βραβείο... Μετά τη σημαντική αυτή επιτυχία, ανέλαβε τη σκηνογράφηση και άλλων έργων της `Οπερας του Μονάχου. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε οριστικά στο Βερολίνο και σκηνογράφησε "Ιπτάμενο Ολλανδό", "Τριστάνο και Ιζόλδη"και διάφορα άλλα έργα, με θαυμάσια αποτελέσματα. Αντιμετώπιζε το θέατρο κατά την αρχαιοελληνική αντίληψη, που το έβλεπε ως συνισταμένη όλων των τεχνών. Λόγω των μεγάλων του  επιτυχιών (εκτός των άλλων, επινόησε και τρόπο αλλαγής σκηνικών με έναν μόνο εργάτη) προσλήφθηκε στην Εθνική `Οπερα Βερολίνου ως καλλιτεχνικός διευθυντής και του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του "Γενικού Καλλιτεχνικού Συμβούλου"των κρατικών θεάτρων της Γερμανίας. Το 1927 έδωσε την τεχνική του γνώμη για την προετοιμασία του Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας, χωρίς να προφτάσει να συνεργαστεί στις παραστάσεις του. Επίσης εκλέχτηκε παμψηφεί επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ως σκηνογράφος θεωρήθηκε πρωτοπόρος και το έργο του (εξπρεσιονιστικού ύφους) δημιούργησε "σχολή". Σκηνογράφησε πάνω από 100 παραστάσεις σε πόλεις της Γερμανίας, στη Βιέννη και στο Λονδίνο. Υπενθυμίζουμε ότι το 1921, όντας βασικός παράγοντας της όπερας του Βερολίνου, βοήθησε στο να προσληφθεί εκεί ο Δ. Μητρόπουλος. Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά λειτουργεί μουσείο με εκθέματα που του ανήκουν. Επίσης, το 1980 η Εθνική Πινακοθήκη παρουσίασε αναδρομική έκθεση έργων του.