Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(Κων/πολη 1823 - Χάλκη 1895):Κων/πολίτης λόγιος και μουσικός του 19ου αι. Από εξέχουσα οικογένεια, σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Μετά από περιπετειώδη βίο (κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο υπηρέτησε ως εθελοντής στο ρωσικό στρατό) έγινε μοναχός. Τότε άλλαξε το όνομά του σε Γερμανό. Διετέλεσε γραμματέας των μοναστηριακών κτημάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Ρουμανία (1853), γραμματέας της Μονής του Σινά στο Κάιρο (1860), ηγούμενος σιναϊτικής Μονής στη Βλαχία (1862), προϊστάμενος τέλος στο ναό της ελλ. Κοινότητας του Λονδίνου (1869-1874).`Ετσι συνδέθηκε με όλα τα προβλήματα της Ορθοδοξίας. `Ηταν η ψυχή της Επιτροπής των Ελληνικών Εκκλησιών που επεξεργάστηκε το μοναστηριακό ζήτημα για το Συνέδριο του Βερολίνου. Αυτός συνέταξε όλα τα σχετικά έγγραφα στα γαλλικά. Το 1874 τυφλώθηκε ("εξ αμαυρώσεως") και αποσύρθηκε στη Χάλκη. Εκεί περνούσε τις μέρες του διδάσκοντας "κατ' οίκον"και πάντοτε δωρεάν (κυρίως στα κορίτσια των γνωστών του οικογενειών) ελληνικά, γαλλικά, και μουσικά όργανα (βιολί, κιθάρα, φλάουτο). Η βαθιά μουσική του κατάρτιση στην ελληνοβυζαντινή και στην ευρωπ. μουσική, του επέτρεπε να έχει πάντοτε έγκυρη γνώμη σε μουσικά θέματα. `Ηδη, το 1866, είχε διορισθεί  έφορος της "Ε' Πατριαρχικής Μουσικής Σχολής". Με αυτή την ιδιότητα συνέταξε το Καταστατικό της. Στον "Χρόνο"της Κων/πόλης (1877) δημοσίευσε τη μελέτη του "Δοκίμιον περ`ι τ~ης ]ελληνικ~ης ]ιερ~ας μουσικ~ης κατ' [αντιπαράθεσιν πρ`ος τ`ην ε[υρωπαϊκ`ην ]υπ`ο τ`ην {εποψιν τ~ης τέχνης". Αργότερα, το 1881, ως μέλος ειδικής Επιτροπής, εργάσθηκε για την διάδωση της ουσίας του μέλους, προσθέτοντας  στην παράδοση και το φωνητικό μέτρο. Σ' αυτό το πλαίσιο ανήκει και η εφεύρεση του Ιωακειμείου ψαλτηρίου (1882). Αργότερα παρουσίασε κι άλλη εφεύρεση:την νέα κιθάρα, που είχε 2 κινητούς δεσμούς σε τέτοια απόσταση μεταξύ τους, ώστε να διαιρούν το συγκερασμένο ημιτόνιο σε 3 ίσα μέρη (!). Όμως αυτές οι προσπάθειες για την απόδοση της ελληνοβυζαντινής μουσικής δεν είχαν συνέχεια. Ορισμένα ποιήματά του ήταν εμπνευσμένα από συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια ("Ο Πλάτανος", λ.χ., από την 6η Συμφωνία του Μπεριό). Αυτά τα ποιήματα κυκλοφορούσαν στην Πόλη από χέρι σε χέρι πολύ καιρό μετά τον θάνατό του, ενώ μερικά είχαν μελοποιηθεί από τον ίδιο και τραγουδιόνταν σε συντροφιές. Τέλος, μεταξύ πολλών μελετών του, εξέδωσε πολύκροτη ανάλυση για τον "`Υμνο του Απόλλωνα"(με το μέλος του) σε ευρωπ. και βυζ. παρασημαντική.