Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(Φιλιατρά 1905 - Αθήνα 1988):διαπρεπής αρχιμουσικός  και καθηγητής θεωρητικών. Σπούδασε θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών (1921-32), αποφοιτώντας με "?ριστα"(αρμονία, αντίστιξη, φούγκα με τον Φ. Οικονομίδη και ενορχήστρωση με τον Ιβάν Μπούτνικωφ). Υπήρξε μέλος της Συμφωνικής του Ωδείου στα κρουστά (1924-38). Επίσης, στο διάστημα 1929-1939 μαθήτευσε δίπλα στον Δ. Μητρόπουλο (του οποίου υπήρξε βοηθός). Στη συνέχεια (1938-39) σπούδασε διεύθυνση ορχ. ως υπότροφος στην Ακαδημία του Βερολίνου (με τους Γκμάιντλ και Κουρτ Τόμας). Στη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του διετέλεσε μέλος (και "ακκομπανιατέρ") της Χορωδίας Αθηνών (1923-1935), καθηγητής θεωρητικών στο Ωδείο Αθηνών (από το 1932 ώς το 1975, στους μαθητές του ο Δημήτρης Φάμπας, ο Μιλτιάδης Καρύδης, ο Γιάννης Ιωαννίδης, o Χάρης Κουρής, κ.ά.), αρχιμουσικός του Εθνικού Θεάτρου (1935-36), αρχιμουσικός του ΕΙΡ από την ίδρυσή του (1938-1955, εκτός από την Κατοχή, και 1963-69) και αρχιμουσικός της Συμφωνικής του Ωδείου Αθηνών (1940-42). `Οταν η Ορχήστρα του Ωδείου κρατικοποιήθηκε (1942/43) ονομαζόμενη πλέον ΚΟΑ, κατέλαβε τη θέση του αρχιμουσικού της. Αργότερα (1957-62), άσκησε καθήκοντα αναπληρωτή γενικού δ/ντή της ΚΟΑ και από το 1962, καθήκοντα γενικού διευθυντή της (ώς στις 11.9.1969 που παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την άρση της μονιμότητας των μουσικών της). Από τότε έφερε τον τίτλο του Επίτιμου Γενικού Διευθυντή της ΚΟΑ. Ως προσκεκλημένος μαέστρος διηύθυνε πολλούς Συμφωνικούς Οργανισμούς του εξωτερικού (την Ορχήστρα του Βικτόρια Χώλ της Γενεύης, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, την Ορχ. της "Ρωμανικής Ελβετίας", τη Συμφωνική της Ουάσινγκτον, τις Φιλαρμονικές του Βελιγραδίου, του Ζάγκρεμπ  και της Λουμπλιάνα, την Εθνική Ορχ. της Όπερας του Μόντε Κάρλο, τις Συμφωνικές της Πράγας, της Βουδαπέστης και της Στουτγάρδης, την Εθνική Ορχήστρα της Μαδρίτης, τις Ορχήστρες των Ραδοφωνιών της Φρανκφούρτης και του Βελιγραδίου, την Ορχ. Δωματίου του Σεράγιεβο, τις Συμφωνικές Ορχ. της Βεστφαλίας, των Σκοπίων, της Νυρεμβέργης, την Pfalzorchester Kaiserslautern, κ.λπ.). Έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων τόσο στη χώρα του (Ταξιάρχης του Φοίνικα 1961, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1986) όσο και στο εξωτερικό (ιταλικό Παράσημο 1962, Αργυρό Μετάλλιο της πόλης του Παρισιού 1969). Επίσης, το 1950, κλήθηκε για 5 μήνες από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση να επισκεφτεί και να μελετήσει τη μουσική κίνηση της Αμερικής. Κάτω από τη "σιδηρά"μπαγκέτα του η ΚΟΑ έδωσε εξαιρετικές Α' εκτελέσεις κορυφαίων μουσικών δημιουργημάτων του 20ού αι. (των Χίντεμιτ, Ρουσέλ, Χόνεγκερ, Μαρτινού, κ.ά.) που κανένας από τους μεταγενέστερους δεν διανοήθηκε (μέσα στις ίδιες συνθήκες δοκιμών) να επαναλάβει... Έδωσε επίσης σε Α' εκτέλεση πλήθος συμφωνικών έργων Ελλήνων συνθετών. Τέλος, υπήρξε λάτρης και τακτικός εκτελεστής της μουσικής του Μποχουσλάβ Μαρτινού, θεωρούμενος από τη χήρα του μεγάλου Τσέχου συνθέτη (όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε) ως ο ιδανικότερος ερμηνευτής των έργων του συζύγου της παγκοσμίως... (H κυρία Βαβαγιάννη λέγεται Υπατία Ψαράκη).