Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Βακαρέλ(λ)(Αθήνα 1877 - Κιούρκα Αττικής 1913;1916;1919;):έξοχος τραγουδιστής (λυρικός βαρύτονος) και βασικός στυλοβάτης του "Γ' Ελλ. Μελοδράματος". Ήταν τυπογράφος και για ένα διάστημα υπηρέτησε στο Εθνικό Τυπογραφείο. Είχε θαυμάσια φωνή, που τη μεταχειριζόταν άλλοτε ως λυρικός βαρύτονος και άλλοτε ως δραματικός τενόρος. Διέθετε επίσης μεγάλο δραματικό ταλέντο, που του έδινε τη δυνατότητα να ερμηνεύει (μουσικά αλλά και υποκριτικά) κάθε ρόλο με υποδειγματική τελειότητα. Πρωτοεμφανίστηκε ως "Ολυμπιονίκης"στο "Πένταθλον"του Λαυράγκα το 1896. Τον Ιούνιο του 1901 τραγούδησε για πρώτη φορά τον Ζερμόν πατέρα ("Τραβιάτα") στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας. Κατόπιν εμφανίστηκε στις όπερες:"Λουτσία", "Ερνάνης", "Ριγκολέτο", "Φαβορίτα", "Φάουστ", "Κουρέας της Σεβίλλης"και "Μάρκος Μπότσαρης"(που υπήρξε η μεγαλύτερή του επιτυχία). Το 1902, μετά τη διάλυση του Μελοδράματος, έφυγε (με την Ταντολίνι, με την οποία σχετιζόταν) στην Αίγυπτο. Επέστρεψε το 1905, για να συμμετάσχει στην ανασύσταση του Μελοδράματος. Πήρε μέρος στην περιοδεία του 1908 (Σμύρνη και Αλεξάνδρεια). Στις 19.4.1909 τραγούδησε τον Αχάτη στην πρεμιέρα της "Διδούς"του Δ. Λαυράγκα. Κατόπιν μετέσχε σε μεγάλη περιοδεία (Πάτρα, Σύρος, Ζάκυνθος, Κέρκυρα, Θεσ/νίκη, Νάουσα και Κων/πολη). Το 1911 είχε επίσης πλούσια δραστηριότητα (σε Αθήνα, Κωστάντζα, Κων/πολη και Οδησσό). Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς τραγούδησε για τελευταία φορά, όπως δεν γνωρίζουμε και το πότε ακριβώς πέθανε (γιατί είχε αποσυρθεί στα Κιούρκα, κόβοντας τις επαφές του με το "Μελόδραμα"). Ο Λαυράγκας γράφει στα "Απομνημονεύματά" του σχετικά με το παρελθόν του Βακαρέλη την ανεξακρίβωτη πληροφορία ότι:"είχε πάει στην Ιταλία για να σπουδάσει τενόρος". Γράφει επίσης (προφανώς "πνέοντας μένεα"για τις ατομιστικές και διασπαστικές τάσεις του Βακαρέλη) ότι:"πολλές φορές φερόταν σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που ήθελε να κάνει δικό του ό,τι έβλεπε". Πάντως του αναγνωρίζει ότι:"σαν καλλιτέχνης ήταν πραγματική κορυφή και του ανήκει μια περίοπτη θέση στο ελληνικό μελοδραματικό πάνθεο". Ο Αντ. Χατζηαποστόλου πάλι, μεταξύ άλλων, γράφει τα εξής "Θα μείνει, ανεξήγητον, πώς κατόρθωσε να αποκτήσει τόσην τέχνην. Εις τον ρόλον του Σκάρπια ("Τόσκα") που ήταν ένας από τις μεγάλες του επιτυχίες, έπαιζε με τόσην τέχνην και φυσικότητα, ώστε πραγματικώς διήγειρε την απέχθειαν και την εχθρότητα του κοινού. Μόνον όταν μετά το κλείσιμον της αυλαίας ενεφανίζετο δια να χαιρετίσει, τότε μόνον ξαναθυμόταν το κοινόν, ότι δεν ήταν ο Σκάρπιας, αλλά ο Βακαρέλης. Εν τούτοις, ως χαρακτήρ ήταν πολύ δύσκολος και ο Λαυράγκας πολλές φορές βρισκόταν προ αδιεξόδου, με τις διάφορες παιδικές τρέλλες και τα πείσματά του. Δεν θέλησε ποτέ να μάθει μουσική, αν και ο Χλιμίντζας τον παρέσυρε κάποτε εις το Ωδείον Αθηνών και πλήρωσε για την εγγραφή του 5 δραχμές. Χτύπησε, σε μια μετακόμιση, στην κοιλιά. Δεν έδωσε σημασία. Μετά ένα έτος, τον έπιασαν φοβεροί πόνοι. Το μέρος που είχε κτυπήσει, είχε πάθει φλεγμονήν. Γρήγορα μετετράπη εις συρρίγιον και βαθμηδόν του εσάπισε το πόδι και εδηλητηρίασε όλον τον οργανισμόν του". Σε δίσκο προγενέστερο του 1906 (της Εταιρείας "Απόλλων") διασώζεται μια υποδειγματικής λιτότητας και συγκινησιακής φόρτισης ερμηνεία του Βακαρέλη στον "Γερο Δήμο"του Καρρέρ` πολύτιμο δείγμα που από μόνο του είναι ασφαλώς ικανό να συμπληρώσει όλα τα σχετικά εργοβιογραφικά κενά...