Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

2πρακτο λυρικό δράμα (4 Εικόνες) του Ανδρ. Νεζερίτη, βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Ι. Πολέμη (1933). Χρησιμοποιεί μεγάλη ορχήστρα (διάρκεια 1 ώρα και 45'). Η υπόθεση:[Το γυιο του βασιλιά Τρίκαρδου (βαρύτονος) , τον Ανήλιαγο (τενόρος) τον καταράστηκε η Μοίρα να πεθάνει μόλις αντικρύσει το φως του ήλιου` κι' όποιος του φανερώσει το μυστικό να μαρμαρώσει...]. "Στην Α' Eικόνα  οι θεριστές σχολιάζουν τα καμώματα της Κυρά-Ρήνης, της πυργοδέσποινας, που άμα νυχτώσει φεύγει τρεχάτη και πάει να συναντήσει κάποιο αρχοντόπουλο. Ένας από αυτούς, ο Φλώρος (τενόρος) αγαπάει ανέλπιδα τη Μαργαρώνα (σοπράνο) τη βάγια της Κυρα-Ρήνης. Του παρουσιάζεται μια γριά ζητιάνα. Θα του δώσει, λέει, το αγαποβότανο για να παντρευτεί τη Μαργαρώνα, αν της υποσχεθεί ότι θα καταφέρει τη Μαργαρώνα να πει στην Κυρά της πως το αρχοντόπουλο που συναντάει τις νύχτες την απατάει. Ο Φλώρος ενθουσιασμένος δέχεται. Η γριά ζητιάνα είναι η Μοίρα που καταράστηκε τον Ανήλιαγο και θέλει να δει την κατάρα της πραγματοποιημένη. Στη Β' Εικόνα (βράδυ στον κήπο του πύργου της Κυρά Ρήνης) ο Ανήλιαγος και η πυργοδέσποινα τραγουδούν την αγάπη τους. Στην Γ'  Εικόνα (στο υπόγειο παλάτι του Ανήλιαγου) ο Βασιλιάς Τρίκαρδος περιμένει ανήσυχος το γιό του που βγαίνει για κυνήγι κάθε νύχτα. Μαθαίνοντας για τον έρωτα του Ανήλιαγου, καταλαβαίνει πως δεν θα μπορέσει πια να τον κρατήσει στο υπόγειο παλάτι του χωρίς να του πει το μυστικό. Μ' όλο που ξέρει τι τον περιμένει, το αποφασίζει και, αποκαλύπτοντας στο γιό του την κατάρα, μαρμαρώνει. Στη Δ' Εικόνα  είναι βράδυ. Στο δωμάτιό της η Κυρά-Ρήνη στολίζεται από τις βάγιες της. Η Μαργαρώνα (που είναι πια γυναίκα του Φλώρου) κρατώντας την υπόσχεση στη Μοίρα, αρχίζει να σταλάζει την αμφιβολία στην καρδιά της Κυράς της (γιατί ο Ανήλιαγος έρχεται μόνο νύχτα;.. Μήπως τη μέρα πηγαίνει σ' άλλες;...). Η Κυρά-Ρήνη ζητάει πληροφορίες κι' από μια γριά ζητιάνα (τη Μοίρα) που της υποδεικνύει τον τρόπο για να πεισθεί μόνη της:να αποκοιμίσει τον Ανήλιαγο και να τον ρωτήσει στον ύπνο του. Φτάνει ο Ανήλιαγος. Η Κυρα-Ρήνη τον αποκοιμίζει και τον ρωτάει αν αγαπάει άλλη. Τότε ακούγεται το συνθηματικό σάλπισμα της ακολουθίας του Ανήλιαγου. Τον καλούν να φύγει πριν βγει ο ήλιος. Η Κυρά-Ρήνη όμως, νομίζοντας ότι το σάλπισμα αυτό καλεί τον Ανήλιαγο στην αγκαλιά μιας άλλης, φεύγει και τον αφήνει. Η ακολουθία ανησυχεί και βροντάει την πόρτα του πύργου ξυπνώντας τον Ανήλιαγο, που ανοίγει το παράθυρο να δει τι συμβαίνει. Όμως ο ήλιος έχει ανατείλει ολόλαμπρος. Μαγεμμένος από το φώς, ο άτυχος πρίγκιπας τραγουδάει τη λαμπρότητα του Ήλιου και πεθαίνει στην αγκαλιά της καλής του, που μόλις προφταίνει να τον φιλήσει...". Το έργο πρωτοανέβηκε στην ΕΛΣ (27.3.1948) με μουσική διεύθυνση Αντ. Ευαγγελάτου, σκηνοθεσία Κ. Τριανταφύλλου, σκηνογραφία Σ. Βασιλείου, χορογραφία Αγγ. Γριμάνη και διεύθυνση χορωδίας Μ. Βούρτση. Τραγούδησαν:Μ. Φλερύ και Φ. Αϊδαλή (Κυρα-Ρήνη), Αντ. Δελένδας (Ανήλιαγος), Σ. Καλογεράς και Ευ. Βασιλάκης (Τρίκαρδος), Λ. Χέβα και Α. Μπουρδάκου (Μοίρα), Μ. Κουραχάνη και Ν. Σακελλαρίου (Μαργαρώνα), Α. Πανταζηνάκος και Σ. Βαβανάξος (Φλώρος), κ.ά.