Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(Λάκκοι Κυδωνίας 1905 - Χανιά 1980):εκλεκτός κοντραμπασίστας και ικανός εκτελεστής πολλών οργάνων (κυρίως παραδοσιακής μουσικής), πρώτος μαέστρος της Χορωδίας Χανίων (1928) και των Χορωδιών και της Μαντολινάτας του "Βενιζέλειου Ωδείου Χανίων"(διαδέχτηκε το 1936 τον Ελ. Μαυρομμάτη), καθηγητής μουσικής στη Μέση Εκπαίδευση, συνθέτης και πολύτιμος στυλοβάτης του προαναφερμένου Ωδείου (έπαιζε και στην Ορχήστρα του). Eπίσης, από το 1940, μαέστρος της Χορωδίας αρρένων της ΕΟΝ ("Βήμα του Λαού", 27.3.1940). `Ομως, εκτός αυτών, πρέπει να μείνει στην Ιστορία της Ελλ. Μουσικής ως ο ακούραστος, ο ευσυνείδητος και ο πιστός καταγραφέας σε πεντάγραμμο των ριζίτικων τραγουδιών. Σπούδασε κοντά στον Κ. Σφακιανάκη. Αν και δεν έκανε μακρόχρονες σπουδές, το ταλέντο και το εξαιρετικό του αυτί του επέτρεψαν να παίξει σημαντικό ρόλο στη χανιώτικη μουσική ζωή. Δίδαξε σε δεκάδες μαθητές κιθάρα, μαντολίνο, μαντόλα, ακκορντεόν και φυσικά ...κοντραμπάσο. Επίσης δίδαξε ανώτερα θεωρητικά με μεγάλη επιτυχία (στους μαθητές του και οι:Δημήτρης Καψωμένος, Γιώργος Παπαδάκης, κ.ά.). Ο εκπαιδευτικός και μουσικός Αντώνης Κωστουράκης (που υπήρξε μαθητής του) αναφέρει τα εξής (Κλειώ Χαρωνίτη):"Ο Μ. Βλαζάκης δεν είχε τα πτυχία και τους τίτλους μουσικών σπουδών των σημερινών καθηγητών των Ωδείων, γιατί οι τίτλοι ήταν ελάχιστοι την εποχή εκείνη. `Ομως διέθετε τεράστια ικανότητα και πείρα σε θέματα Μαντολινάτας και Χορωδίας, πράγμα που σήμερα δύσκολα βρίσκεις. Είχε την ικανότητα να ενορχηστρώνει με ευκολία και γρήγορα οποιοδήποτε δύσκολο κομμάτι για τα παραπάνω Συγκροτήματα. Η Χανιώτικη Μαντολινάτα, που ήταν εξάλλου και η μοναδική στην Κρήτη, μαζί με την Αθηναϊκή και της Κεφαλλονιάς, εθεωρούντο οι καλύτερες στον Ελλαδικό χώρο...". Ως προς την περίφημη Συλλογή του των "ριζίτικων",  έγινε, όπως έγραψε ο ίδιος, "για να διαφυλαχθεί το μέλος του ριζίτικου τραγουδιού, που με την πάροδο του χρόνου ξεχνιέται ή παραποιείται και εκφυλίζεται και για να το κληρονομήσουν ατόφιο οι μεταγενέστερες γενιές των Κρητικών". `Ετσι ο Βλαζάκης για να πραγματοποιήσει τον υψηλό του στόχο δεν φείστηκε μόχθους, έξοδα και δυσκολίες. Αποδύθηκε σε μακρόχρονο αγώνα που δεν του έλειπε η αγωνία, γιατί από τις διάφορες καταγραφές έπρεπε να επιλεγεί η πιο αποδεκτή και να μεταφερθεί σε ευρωπαϊκή σημειογραφία (κάτι που "αφ' εαυτού"κλόνιζε ασφαλώς την ακουστική πιστότητα). Για να είναι δε η καταγραφή του όσο το δυνατόν πιο έγκυρη και αντιπροσωπευτική, σχημάτισε Επιτροπή από επώνυμους Χανιώτες ("επαϊοντες"στα ριζίτικα), οι οποίοι άκουγαν τη μελωδία όπως την έγραφε ο Βλαζάκης και μόνο αν κρινόταν σωστή ηχογραφούνταν, αφού πρώτα μονογραφούσαν την παρτιτούρα της (!!). Το επίπονο έργο τελείωσε το 1960 και η Συλλογή εκδόθηκε το 1961 με τίτλο "Ριζίτικα Τραγούδια Κρήτης", προκαλώντας τον γενικό έπαινο (μεταξύ εκείνων που εξέφρασαν την απόλυτη επιδοκιμασία τους ήταν και οι διαπρεπείς Μ. Καλομοίρης, Α. Ευαγγελάτος, Σάμουελ Μπω-Μποβύ). Ως συνθέτης ο Βλαζάκης έγραψε κυρίως σχολικά και χορωδιακά τραγούδια. Το εμβατήριό του "Η Μάχη της Κρήτης"(σε ποίηση Γ. Γεωρβασάκη) παίζεται μέχρι σήμερα από διάφορες Φιλαρμονικές. Για τη διαφύλαξη και διάδοση του ριζίτικου τραγουδιού, ίδρυσε τις "Κρητικές Μαδάρες"που (μαζί με άλλους παραπλήσιους Φορείς) συνεχίζουν επάξια το εθνωφελές έργο του (βλ. και Χανιά, Μουσικοί Φορείς).