Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

μηχάνημα που χρησιμοποιούσαν στα αρχαία θέατρα για να απομιμηθούν τον ήχο βροντής ή κεραυνού (οπότε λεγόταν  "κεραυνοσκοπείον"). Σχολιαστής του Αριστοτέλη αναφέρει ως παρεμφερές μηχάνημα και το "ηχείον". Υπήρχαν διάφορα είδη βροντείων τοποθετημένα κάτω ή πίσω από τη σκηνή. Ο συνηθέστερος τύπος βασιζόταν στους φουσκωμένους ασκούς που περιείχαν πετρούλες και τους οποίους οι τότε "μηχανικοί σκηνής"χτυπούσαν σε χάλκινες πλάκες (Πολυδεύκης). Κατά τη Σούδα, άλλο είδος ήταν ένας πήλινος αμφορέας που περιείχε βότσαλα ("κροκάλας"). Αυτά χύνονταν απότομα σε χάλκινο καζάνι και ο προκαλούμενος ήχος θύμιζε βροντή. Ανάλογα χάλκινα αγγεία, επίσης "κροκαλέα"(δηλαδή,"με βότσαλα") ρίχνονταν πάνω σε "παταγούσας βύρσας", (δηλαδή, σε δέρματα τεντωμένα όπως σε τύμπανο). Ο χρόνος εισαγωγής των βροντείων στο ελληνικό θέατρο είναι άγνωστος, η χρήση τους όμως μαρτυρείται ήδη από τον 5ο π.Χ. αι. στα έργα των μεγάλων τραγικών και του Αριστοφάνη. Στη συνέχεια, τα κληρονόμησαν και φυσικά τα "οικειοποιήθηκαν"οι Ρωμαίοι.