Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

δημιουργήθηκε από την αγάπη ορισμένων νέων για την όπερα (Βλαχόπουλος, Χατζηλουκάς, Βακαρέλης, Φλωριανόs, Πετροζίνης, Σπινέλλι) και στηρίχτηκε στον (κατά Αντ. Χατζηαποστόλου) "`Ατλαντα"της ελλ. μελοδραματικής τέχνης:τον μαέστρο Διον. Λαυράγκα, που τον Σεπτέμβριο του 1898 δέχτηκε να αναλάβει τη διεύθυνση του ερασιτεχνικού θιάσου που είχαν σχηματίσει οι προαναφερμένοι νέοι και τον ονόμαζαν "Αθηναϊκό Σύλλογο". Μετά από πολλές στερήσεις, απογοητεύσεις, δυσκολίες και σκληρούς αγώνες (που περιγράφονται σε αρκετά σχετικά βιβλία, αρχής γενομένης από τα "Απομνημονεύματα"του Λαυράγκα) το "Γ. Ελλ. Μελόδραμα"ήταν γεγονός... Πρωτοεμφανίστηκε στις 26.4.1900 (π.η.) στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, με "Μποέμ"(υπό τη διεύθυνση του Λ. Σπινέλλι). "Ροδόλφος"ήταν ο Χατζηλουκάς, "Μάρκελος"ο Βακαρέλης, "Κολίνος"ο Βλαχόπουλος, "Μιμί"η ειδικά μετακλημένη (από την Αλεξάνδρεια) Λίνα Μόντι και "Μουζέτα"η Ταντολίνι. Συμμετείχε 45μελής ανδρική χορωδία και 10μελής (!!) γυναικεία. Το "Γ' Ελλ. Μελόδραμα", στη διάρκεια της πολυκύμαντης σταδιοδρομίας του (που διάρκεσε, με πολλές διακοπές και διαλύσεις από το 1900 ώς το 1935), παρουσίασε 52 συνολικά έργα. Με χρονολογική σειρά, τα εξής:(1900) "Mποέμ", "Υποψήφιος Βουλευτής", "Δύο Αδέλφια", "Φαβορίτα", "Ριγκολέτο", "Φάουστ", "Τραβιάτα", "Υπνοβάτιδα", "Λουτσία ντι Λαμερμούρ". (1901) "Ερνάνης", "Μάγισσα". (1905) "Νόρμα", "Παλιάτσοι". (1907) "Κάρμεν". (1908) "Μάρκος Μπότσαρης". (1909) "Διδώ", "Μεφιστόφελε", "Μιρέιγ". (1911) "Περουζέ". (1915) "Πόλεμος εν Πολέμω", "Πριγκίπισσα της Σασώνος""Κρητικοπούλα". (1916-17, που μαζί με το 1915 και το 1918 χαρακτηρίζεται ως "χρυσή εποχή"), "Μάρτυς", "Πρωτομάστορας", "Τόσκα", "Χορός Μεταμφιεσμένων", "Καβαλερία Ρουστικάνα", ""Γάμοι της Γιαννούλας"(του Βίκτωρα Μασέ), "Αΐντα", "Τροβατόρε". (1917-1918) "Εβραία", "Ρόυ-Μπλας"(του Μαρκέτι), "Μανόν", "Τζιοκόντα", "Κουρέας της Σεβίλλης", "Φεντόρα", "Κορσικανή εκδίκηση"(του Μαρσίκ), "Δύναμη του Πεπρωμένου", "Δαχτυλίδι της Μάνας". (1919) "Μαντάμ Μπατερφλάυ". (1920) "Αλιείς Μαργαριταριών", "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", "Λακμέ", "Παραμύθια Χόφμαν", "Μινιόν". (1927) "Οθέλλος", "Σαμψών και Δαλιδά". (1929) "Στοιχειωμένο Γεφύρι"(Σακελλαρίδη). (1931) "Ντον Πασκουάλε" (1932) "Αμίκο Φριτς", "Λόεγκριν"(με Πικαλούγκα). (1935) "Λυτρωτής". O θίασος επέζησε και μετά το 1935 (όταν ο Λαυράγκας αποσύρθηκε) δίνοντας σποραδικές παραστάσεις. Η τελευταία παράστασή του (υπό τον Τότη Καραλίβανο) δόθηκε στην Αθήνα, το 1943. Σε γενικές γραμμές, από τα πρόχειρα και τα διαρκώς "θνησιγενή"σανίδια του "Γ' Ελλ. Μελοδράματος"πέρασαν όλοι οι μεγάλοι `Ελληνες λυρικοί καλλιτεχνες της πρώτης 40ετίας του 20ού αι., που λάμπρυναν την πατρίδα μας στις διασημότερες Μελοδραματικές Σκηνές της Υφηλίου. Είναι κι αυτός ένας λόγος (εκτός από την τεράστια εκπαιδευτική και ψυχαγωγική προσφορά) ικανός να διατηρήσει άσβεστη την ευγνωμοσύνη του Έθνους (την ανέξοδη άλλωστε...) προς το "Γ' Ελληνικό Μελόδραμα"και τους υπέροχους συντελεστές του. (Βλ. Βλαχόπουλος Μιχαήλ καθώς και στα επιμέρους λήμματα).