Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(`Αγιος Λαυρέντιος Πηλίου 1907 - Βόλος 1944). Μουσικός, αγιογράφος και μαέστρος χορωδιών (ιδρυτής της "Βολιώτικης Χορωδίας")· γιος ιερέα και αδελφός του Ιωάννη Διανέλλου και του γνωστού ηθοποιού Λαυρέντη Διανέλλου (1911-1978). Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο του Βόλου με την Κική Κόντη και το 1926 συγκρότησε Χορωδία στο Γυμνάσιο του Βόλου. Το 1928 δέχτηκε την πρόταση ορισμένων χορωδών και τους συγκρότησε σε Σύνολο (με την οικονομική ενίσχυση του Δημητρίου Κατσεινάρη ή Σαρμά). Η σύνθεση αυτού του Συνόλου, σύμφωνα με τον Δημήτρη Κότταλη (στον οποίο οφείλονται τα στοιχεία του λήμματος) είχε ως εξής:Τενόροι Ι:Κων/νος Τζαμτζής, Ιωάννης Νούτσης, Χρήστος Πράντζαλος, Αθανάσιος Παππάς. Τενόρι ΙΙ:Αθανάσιος Πέτρου, Λαυρέντης Διανέλλος, Θεμιστοκλής Ευαγγέλου, Αθανάσιος Τόμπρας. Βαρύτονοι:Σπυρίδων Δημητρίου, Δημήτριος Σουρές. Βαθύφωνοι:`Οθων Στεφανάρας, Αλέξανδρος Σώχος, Δημήτριος Κατεινάρης, Σπυρίδων Γαλούκας, Ευάγγελος Λυμπεράκης, Ιάσων Χαρμάνης, Ευριπίδης Ζαφρακόπουλος, Πλάτων Κέτουλας. Στη συνέχεια το Σύνολο μετονομάστηκε σε "Βολιώτικη Χορωδία"(χωρίς ακόμα νομική υπόσταση) και έδωσε την πρώτη συναυλία το 1931 στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου. Τότε μετείχαν 13 εκτελεστές και ήταν τόση η κοσμοσυρροή, ώστε επενέβη η έφιππη αστυνομία γιατί υπήρχε κίνδυνος να καταρρεύσουν τα θεωρεία από το βάρος του πλήθους! Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και πολλοί στη συνέχεια πλαισίωσαν τη Χορωδία, που έδινε τακτικά συναυλίες στο κινηματοθέατρο "Αχίλλειο". Το 1932 ο Διανέλλος έφυγε οικογενειακώς για την Αθήνα, όπου έγινε μέλος της «Παλλαδίου Χορωδίας». `Ομως, αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή διάλυση της Χορωδίας του Βόλου. `Ετσι, το 1934 οι συνεργάτες του αποφάσισαν να τον ξανακαλέσουν. Με την επιστροφή του, συγκροτήθηκε υπό τη διεύθυνσή του και το εκκλ. Τμήμα της Χορωδίας του Βόλου, με την εξής σύνθεση:Νούτσης Ιωάννης, Παππάς Αθανάσιος, Ευαγγέλου Θεμιστοκλής, Τζαμτζής Κων/νος, Φωτιάδης Φώτιος, Τσίρος ιωάννης, Σώχος Αλέξανδρος, Κέτουλας Πλάτων, Βογιατζάκης Νικόλαος.  `Εκτοτε η Χορωδία επανιδρύθηκε ημιεπίσημα, ενισχύθηκε και με άλλα στελέχη και έδωσε αρκετές επιτυχημένες συναυλίες στο Βόλο και σε άλλες θεσσαλικές πόλεις. Το 1937 η Χορωδία αναγνωρίστηκε ως επίσημο μουσικό Σωματείο, με σήμα τη σφιγμένη γροθιά περιβαλλόμενη από τα κλειδιά "του σολ"και "του φα"(έμπνευση και σχέδιο του χορωδού Γεωργίου Κοντομητρόπουλου). Το 1940 με την κήρυξη του Πολέμου, ο Διανέλλος είχε φύγει από το Βόλο και τον αναπλήρωνε ο προαναφερμένος Γ. Κοντομητρόπουλος. Στην Κατοχή λόγω των συνθηκών η Χορωδία είχε αδρανοποιηθεί, παρά την επιστροφή του Διανέλλου στο Βόλο. Τότε, την άνοιξη του 1944, συνέβη η τραγωδία, Οι ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών συνέλαβαν τον πράο και καθολικά αγαπητό Διανέλλο και με πρόφαση ότι ήταν στην Αντίσταση τον βασάνισαν μέχρι θανάτου πετώντας το πτώμα του σ' ένα σοκάκι. Την ίδια μέρα της φρικτής πράξης οι δολοφόνοι του εκλιπαρούσαν γονατιστοί τη μητέρα του Ευανθία να τους συγχωρέσει που πέρασαν το γιο της για κάποιον άλλο... Στη συνέχεια τα εμφύλια πάθη δεν επέτρεψαν να τιμηθεί η μνήμη του αδαμάντινου αυτού `Ελληνα όπως του άξιζε και κάθε παρόμοια προσπάθεια οδηγούσε σε κομματικό φανατισμό και σε σοβαρά επεισόδια. Τέλος τον Δεκέμβριο του 1987 η Μητρόπολη Δημητριάδος, η `Ενωση Χριστιανών Επιστημόνων και η Βολιώτικη Χορωδία διοργάνωσαν επιτέλους το προσήκον Μνημόσυνο του αδικοχαμένου Σωκράτη Διανέλλου στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου εντοιχίζοντας στη δεξιά είσοδο του ναού (είσοδος των χορωδών...) μαρμάρινη αναμνηστική πλάκα.