Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Διαβάζοντας ένα παλιό βυζ. τραγούδι του 17ου αι. με τίτλο "Νουθεσία προς τους μαθητάς- μετά παρασημάνσεως - κυρού Χρυσάφου του νέου", μας ήρθε στο νου η εκπαιδευτική μουσική πραγματικότητα της σημερινής Αθήνας, που παρά τις αυξημένες πολιτισμικές της ανάγκες, παρά τη διογκωμένη (και λόγω ΜΜΑ) μουσικοπαιδαγωγική ζήτηση και παρά τις μυριάδες των μουσικοφανών της "Καθιδρυμάτων"(που παρασιτούν αισχροκερδώντας σε βάρος των λιγοστών πραγματικών Ωδείων-Μουσικών Σχολών), δεν διαθέτει δυστυχώς ούτε μία Κρατική Μουσική Σχολή - ούτε ένα Κρατικό Ωδείο (για Κρατική Μουσική Ακαδημία ας μη συζητάμε...), αφήνοντας προφανώς ασύδοτους τους κάθε λογής "μουσικίζοντες"(πραματευτάδες, σαράφηδες και αρλουμπολόγους) να παρασταίνουν τους μουσικούς εκπαιδευτικούς... Ιδού το προαναφερμένο τραγούδι:

"] Ο θέλων μουσικ`ην μαθε~ιν κα`ι θέλων [επαινε~ισθαι

θέλει πολλ`ας ]υπομονάς, θέλει πολλ`ας ]ημέρας,

τιμ`ην πρ`ος τ`ον διδάσκαλον, δουκάτα ε[ις τ`ας χε~ιρας``

τότε να μάθ?η ]ο μαθητ`ης κα`ι τέλειος ν`α γένη".

Το τραγούδι αυτό βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Αγίου Μάρκου ("[ Αρχ`η σ`υν θε?~ω τ~ων σημαδίων τ~ης μουσικ~ης", cl. II, κώδικας 141) και τραγουδιόταν σε σκοπό παραπλήσιο προς το "Φεγγαράκι μου λαμπρό". Εκτός αυτού, ως προς τα δίδακτρα, ο Αθ. Π. Κεραμεύς διέσωσε ένα αρκετά παλιότερο απόσπασμα του 1399 (ανωνύμου) που μας πληροφορεί τα εξής επίκαιρα:"[ Ενθυμο~υ Δημήτριε Σχολάρχη |οτι ]οπόταν [επήγες ε[ις τ`ο σχολε~ιον {εδωκας καταρχ`ας τ`ον διδάσκαλον |εξ  (6) δουκάτα ` πληρωμένων δ`ε τ~ων στιχηρ~ων πάλιν  {εδωκας α[υτ~?ω  |ετερα  |εξ (6)  ` πάλιν δ`ε [αρχομένου σου μανθάνειν τ`ον Λατριν`ον πολυέλεον {εδωκας πάλιν α[υτ~?ω  |ετε  ρα |εξ (6) ` [αρχομένου δ`ε το~υ Κουκουμ~α πάλιν |ετερα |εξ (6) ` α[ιτήσας δ`ε πάλιν δουκάτα ε[ις τ`ο μανθάνειν σοι το`υς τετάρτους {εδωκας α[υυ~?ω πάλιν |ετερα |εξ (6) ` ]ως #ωσιν |απαντα δέδωκας α[υτ~?ω  δουκάτα λ' (τριάντα) [ενθυμο~υ  δ`ε τα~υτα [ασφαλ~ως » (!). Κι ενώ τα δουκάτα συνεχίζουν σήμερα να πέφτουν σαν το χαλάζι... και οι ήδη διπλωματούχοι μουσικοί (ιδιαίτερα οι δηλωμένοι ως "θεωρητικοί") παρελαύνουν στοιχημένοι κατά 100άδες (συστοιχούνται και πλήθος "φωστήρες"από την αλλοδαπή), οι πραγματικοί μουσικοί γνώστες όσο πάει και σπανίζουν, ωθώντας τις τιμές ορισμένων ιδιαίτερων μαθημάτων στο εξωφρενικό ποσό των 40.000 δρχ. ανά διδακτική ώρα!...(Οκτώβριος 1995). Μένει μια ρήση του αείμνηστου Γ. Νάζου να μας κοροϊδεύει αδιόρατα μέσα από τον υποτιθέμενο και χιλιοδυσφημισμένο της "συντηρητισμό":«[ Εστ`ε φειδωλο`ι ε[ις τ`ον τίτλον το~υ καθηγητο~υ κα`ι α[υστηρο`ι ε[ις τ`ην [απονομ`ην διπλωμάτων, διότι {αλλως καταπίπτει τ`ο καλλιτεχνικ`ον [επίπεδον »...