Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Αρχαίος ύμνος προς τον Δικταίο Δία, το πολυτιμότερο εύρημα των ανασκαφών του Παλαιοκάστρου Σητείας Κρήτης. Τον έψαλλαν νέοι κατά την εορτή του Κρηταγενούς Διός (ενώ χόρευαν και πηδούσαν κρατώντας ασπίδες). Ο ύμνος ήταν χαραγμένος σε πλάκα από τιτανόλιθο και (όπως δείχνει η δωρίζουσα γλώσσα του) έγινε κατά τον 4ο π.Χ. αι. και χαράχτηκε κατά τον 3ο ή τον 2ο αι. από αρχαιότερο κείμενο. Οι `Αγγλοι αρχαιολόγοι R. Bosanquet και G. Murray και ο Στ. Ξανθουδίδης συμπλήρωσαν τα κενά του και τον δημοσίευσαν με ερμηνευτικές σημειώσεις. Περιλαμβάνει 6 στροφές σε τροχαϊκές διποδίες. Σε κάθε στροφή   προηγείται η ακόλουθη επίκληση προς τον Δία σε ιαμβικές διποδίες:

[ Ι`ω /Μέγιστε Κο~υρε, χα~ιρέ μοι /Κρόνιε παγκρατ`ες γάνους, κ.λπ.

Γίνεται έκκληση προς τον Δία (που επισκέπτεται κάθε χρόνο τη Δίκτη), ώστε να μείνει και να απολαύσει το τραγούδι και το χορό που εκτελούνται γύρω από το βωμό του σε ανάμνηση της μέρας που τον παρέλαβαν οι Κουρήτες από τη Ρέα (ως θείο βρέφος) και τον έσωσαν καλύπτοντας το κλάμμα του με το θόρυβο των ασπίδων τους. Εξυμνούνται τα αγαθά της παντοδυναμίας του και στη συνέχεια καλείται να μεριμνήσει για τις πνευματικές και βιοτικές ανάγκες των πιστών του.  Είναι αξιοσημείωτο το ότι το περιεχόμενο του ύμνου σχεδόν ταυτίζεται προς τα "Ειρηνικά"της χριστιανικής Εκκλησίας και προς άλλες παρόμοιες χριστιανικές δεήσεις. Ο Δικταίος ύμνος πιθανότατα θα τραγουδιόταν χωρίς διακοπή ώς την ολοσχερή κατάλυση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας (Στ. Ξανθουδίδης "`Υμνος εις Δία Δικταίον"στην "Κρητική Στοά"τ. Β', 1911, σ. 10).