Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

μέλος· τραγούδι εκτελούμενο σε κηδεία· πένθιμη μελωδία. Ο Πρόκλος (Χρηστομ.) εξηγεί: "...το μεν επικήδειον παρ' αυτό τε κήδος, έτι του σώματος προκειμένου, λέγεται" (το επικήδειο μέλος τραγουδιέται στην κηδεία, ενώ το σώμα είναι εκτεθειμένο). Μοιρολόγια εκτελούνταν στην Ελλάδα σε κηδείες από την πιο μακρινή εποχή. Στους ομηρικούς χρόνους υπήρχαν οι λεγόμενοι θρήνων έξαρχοι, που άρχιζαν πρώτοι το μοιρολόι και ακολουθούσαν οι άλλοι (βλ. Ιλιάδα Χ 408 κέ., Ω 695, και λ. $αοιδός*). Γύρω στο φέρετρο κάθονταν συγγενείς και φίλοι του νεκρού και θρηνωδούσαν. Η πομπή συνοδευόταν από $αυλητές*αυλητήρ| και πενθούντες· μετά την κηδεία γίνονταν επικήδεια δείπνα και κατά τη διάρκειά τους τραγουδούσαν μοιρολόγια με συνοδεία αυλού. Επικήδειος αυλός: ο $αυλός* που έπαιζε το $επικήδειο μέλος*επικήδειον|. Ο Πλούταρχος (Προβλήματα συμποσιακά 657Α, 8, 2) γράφει: "ώσπερ [γαρ] η θρηνωδία και ο επικήδειος αυλός εν αρχή πάθος κινεί και δάκρυον εκβάλλει" (γιατί, όπως το μοιρολόι, ο επικήδειος αυλός στην αρχή δημιουργεί θλίψη και προκαλεί δάκρυα). Βλ. επίσης λ. $θρήνος*-$θρηνωδία*.