Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Εκλεκτός Πειραιώτης βαρύτονος και οραματιστής· ο ιδρυτής του «Ορφείου Αθηνών». Σπούδασε νομικά, αλλά τον απερρόφησε η μελοδραματική σταδιοδρομία. Μαθήτευσε στη Μαρία Βολανάκη (πιάνο) και τη Σμαράγδα Γεννάδη (φωνητική), συνεχίζοντας με τον Κιμ. Τριανταφύλλου. Κατόπιν, έφυγε για ανώτερες σπουδές στη Γαλλία και την Ιταλία, όπου μαθήτευσε επί τριετία κοντά στον περίφημο τενόρο Μπεντζαμίνο Τζίλι και τον ονομαστό μαέστρο Ουμπάλντο Καρότσο. Επέστρεψε στην Ελλάδα και εμφανίστηκε στα «Παραμύθια του Χόφφμαν», ενώ έδωσε στα «Ολύμπια» αξιομνημόνευτο ρεσιτάλ τραγουδιού (9.12.1939) συγκεντρώνοντας τους επαίνους των ειδικών, που τον προέτρεψαν να ασχοληθεί αποκλειστικά με το μελόδραμα (Μ. Καλομοίρης, Σ. Σπανούδη, Α. Θεοδωρακοπούλου, κ.ά.). Εκείνος τους άκουσε και ξαναγύρισε στην Ιταλία, όπου παρέμεινε επί τετραετία «μαθητεύοντας» στη Σκάλα του Μιλάνου. Τον συνέδεσε στενή φιλία με τον τότε δ/ντή της Σκάλας δρα Γκιριγκέλλι, που του έδωσε το ιταλοφανές ψευδώνυμο «Τάσσο Μανουέλε» (...ο φόβος των φασιστών γαρ) και τον συνέστησε σε διάφορα ιταλικά λυρικά θέατρα. Μεταπολεμικά, επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα φορτωμένος καλλιτεχνικές εμπειρίες και έχοντας ενστερνιστεί την απόφαση να βοηθήσει θεσμικά τη μουσική παιδεία και τη λυρική τέχνη της πατρίδας του. Βοηθημένος από τον μουσουργό Ιωσήφ Παπαδόπουλο-Γκρέκα και από άλλες εξωμουσικές πνευματικές προσωπικότητες (Νικ. Λούβαρι, Κ. Βέη, Διον Κόκκινο, κ.ά.) ίδρυσε Μελοδραματικό Σύλλογο με τίτλο «Εταιρεία Φίλων `Οπερας» και, για να πολεμήσει την εμπορευματοποίηση των μουσικών σπουδών, προχώρησε στην ίδρυση Μουσικής Σχολής μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με τίτλο «Ορφείον Αθηνών» (ίδρυμα που μετά το 1967 λειτούργησε ως Ωδείο). Ο σύγχρονος αυτός Δον Κιχώτης στράφηκε με σφοδρότητα και κατά της ΕΛΣ και του «Φεστιβάλ Αθηνών», βομβαρδίζοντας τους (θέσει) αρμοδίους με υπομνήματα που υπεδείκνυαν ορθολογιστικότερους τρόπους λειτουργίας των καλλιτεχνικών θεσμών, ενώ παράλληλα κατήγγειλαν ευνοιοκρατίες, κατασπαταλήσεις του δημοσίου χρήματος και λοιπές εγκληματικά αντεθνικές καλλιτεχνικές πράξεις και παραλείψεις συγκεκριμένων ατόμων και Φορέων (το θέμα έφτασε και στην ελλ. Βουλή από τον βουλευτή και μετέπειτα υπουργό Ευαγ. Σαββόπουλο). Όμως οι ανεμόμυλοι είναι πολλοί και δεν αντιμετωπίζονται (τουλάχιστον με επίθεση κατά μέτωπον) γιατί πάντα τους κινούν ισχυρότατοι άνεμοι, που έρχονται από πολύ μακριά... `Ετσι το ιδεαλιστικό κοντάρι του Τάσου Εμμανουήλ συντρίφτηκε κι ο ίδιος, αφού κατατυραννίστηκε ψυχικά, πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 14.5.1967, προς μέγιστη αγαλλίαση των ανεμομύλων (αλλά και των πάσης φύσεως Σάντσων Πάντσα, που πάντα μένουν στην άκρη και καμώνονται πως συμπάσχουν –καθ'όλα πανέτοιμοι να προδώσουν τα ιδανικά όποιου ιδαλγού τους ευεργέτησε...).