Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Ο όρος εννοεί την επεξεργασία ενός βυζ. εκκλ. μέλους κατά το σύστημα συνηχήσεων της ευρωπ, αρμονίας (4φωνία). Αυτό θεωρήθηκε ως πράξη αντιβαίνουσα προς την φωνητική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γιατί αλλοίωνε την ιδιάζουσα μονοφωνική υφή του μέλους και μετέφερε αλλογενή και νεότερα δυτικότροπα ακούσματα σε μια καθιερωμένη τέχνη πολλών αιώνων διαποτισμένη από συγκεκριμένη γεωπολιτική φυσιογνωμία και αισθητική τάση. Οι οπαδοί της εναρμόνισης υποστήριξαν αντιθέτως ότι, επειδή τα εκκλ. μέλη μεταδίδονταν εμπειρικά δεχόμενα στη διάρκεια του χρόνου πλήθος αλλογενείς ανατολίτικες μουσικές προσμίξεις και απομακρυνόμενα από τα αυθεντικά μουσικά κείμενα, επιβαλλόταν για τον αποκαθαρμό τους ο εμβαπτισμός στην κολυμβήθρα της ευρωπ. αρμονίας. `Ετσι, γίνονταν και πιο θελκτικά για το εξευρωπαϊσμένο αυτί των μουσικά πολιτισμένων... "Ούτως ή άλλως", γράφει η Ολυμπία Τολίκα, "τόσον ειδικώς η εναρμόνιση της βυζαντινής μουσικής όσον και η απορρέουσα από αυτήν έμπνευση για τη σύνθεση ολοκλήρων Λειτουργιών αποδεικνύουν την εσωτερική δύναμη του βυζαντινού μέλους και το πλήρες παράστημα της εθνικής του αξίας".