Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Σημειογραφημένο εύρημα αρχαίας ελληνικής μουσικής ασαφούς χρονολογίας (2ος π.Χ. ώς 1ος μ.Χ. αι.). Πρόκειται για επιτύμβια στήλη από τις Τράλλεις της Μ. Ασίας (αρχαία πόλη κοντά στο Αϊδίνιο, που κλίνεται στη γενική –προσοχή–"των Τράλλεων"!...), που στο 2ο τμήμα της υπάρχουν 4 ανακρεόντειοι στίχοι "Επιτάφιου"του ποιητή Σείκιλου. Οι στίχοι (που δυστυχώς είναι λίγοι) είναι μουσικά σημειογραφημένοι, προσφέροντας το πληρέστερο μέχρι στιγμής δείγμα αρχαίας ελλ. μουσικής σημειογραφίας. `Εχουν ως εξής:

" Οσον ζ~?ης φαίνου,                  ("Να χαίρεσαι όσο ζεις,

μηδ`εν ολως σ`υ λυπο~υ               χωρίς καμμιά σκοτούρα·

πρ`ο [ολίγον [εστ`ι τ`ο ζ~ην,              ειν' η ζωή ελάχιστη,

τ`ο τέλος ]ο χρόνος [απαιτε~ι"      το τέλος θέλει ο χρόνος").

O σοφός Σ. Μπω-Μποβύ, για να δείξει τη συγγένεια μεταξύ αρχαίας και σύγχρονης Ελλάδος παραθέτει το ακόλουθο εξαιρετικά εύγλωττο δίστιχο (από τις "Εκλογές"του Ν. Πολίτη, αριθμ. 223) υποστηρίζοντας ότι ο ρυθμός του επιγράμματος του Σείκιλου είναι ίδιος με το ρυθμό του τσάμικου χορού, που τα τραγούδια του τα λένε και στην τάβλα: 

 «Χαρείτε νιοι, χαρείτε νιες, κ' η μέρα όλο βραδιάζει,

κι ο Χάρος τις ημέρες μας μια μια τις λογαριάζει"(!...)

Ως 1ο τμήμα της "Επιγραφής Τράλλεων"θεωρείται η δήλωση:"Ε[ικ`ων ]η λίθος ε[ιμί, τίθησί με Σείκιλος {ενθα μνήμης [αθανάτου, σ~ημα πολυχρόνιον"). Στο τέλος της επιτύμβιας στήλης διασώθηκε το όνομα του Σείκιλου  και η ελλιπής λέξη "Ευτέρ", που ερμηνεύτηκε:"από τον Σείκιλο στην Ευτέρπη". Το επιτύμβιο βρέθηκε από τον W.M.Ramsay το 1883 και μεταφέρθηκε στη Σμύρνη (στο προάστειο Μπουτζά), όπου έμεινε εκτεθειμένο στη συλλογή του Young, ώσπου, έναν περίπου χρόνο μετά την πυρπόληση της Σμύρνης (13.9.1923) κλάπηκε. (Στο μεταξύ είχε φωτογραφηθεί, είχε μεταγραφεί και είχε δημοσιευτεί πολλές φορές). Εμφανίστηκε πολύ αργότερα στην Κοπενχάγη (Σάμουελ Μπω-Μποβύ). Η μελωδία της Επιγραφής (σε ιάστια φωνητική κλίμακα) εκτείνεται σε μια οκτάβα και περιλαμβάνει συνολικά 37 φθόγγους. Κατά τον The'odore Reinach, "αποτελεί το πληρέστερο και πιο ευανάγνωστο δείγμα της αρχαίας μουσικής γραφής που έφτασε σε μας". Εκδόθηκε από τον Christius ("Philogus"1893, τομ. 52, σ. 160) και από τον San ("Musici scriptores", σ. 452). Τέλος ο Σ. Μιχαηλίδης συμφωνεί ότι η Μελωδία είναι πλήρης, προσθέτοντας ότι έχει ξεχωριστή χάρη για τους `Eλληνες.