Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Πρόκειται για τον ύμνο «Φ~ως [ιλαρ`ον ]αγίας δόξης»..., κ.λπ." που λέγεται και "ύμνος του λυχνικού"(ή και "Τριαδικός") και απαγγέλλεται (τις καθημερινές) ή ψάλλεται (τις εορτές) μετά τη μικρή είσοδο του Εσπερινού (μετά τις "λυχνικές"ευχές). Αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Μ. Βασίλειο ("περί Αγίου Πνεύματος"29) και είναι μέχρι στιγμής άγνωστος ο δημιουργός του (παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες να αποδοθεί στον μάρτυρα Αθηνογένη ή στον Σωφρόνιο Ιεροσολύμων). Το αρχαιότατο και πρωτότυπο μέλος του (που ο Νικηφόρος Κάλλιστος σωστά αποδίδει στους αποστολικούς άνδρες) είναι "επείσακτο βυζαντινό μέλος"που ανήκει στον Δ' `Hχο και ψάλλεται με τη φθορά του Β' `Ηχου (που λέγεται από τους αρχαίους Bυζαντινούς μουσ/δασκάλους "έσω θεματισμός"). Σημειωτέον ότι ακολουθεί ώς σήμερα το ίδιο έρρυθμο μουσικό τετράμετρο (όπως παλιά) με κάθε συλλαβή του να εκτείνεται σε 4 χρόνους. Στο "Φ~ως [ιλαρόν" διακρίνουμε τον προκελευσματικό πόδα (ανάπαιστο, σπονδείο, δάκτυλο και αμφίβραχυ).