Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(ή Εϊτσιρίδης, ή Ιντζιρίδης ή "Γιοβάν Τσαούς") (Κασταμονή Ικονίου 1893 ή 1896 - Πειραιάς 1942):Από τους κορυφαίους ρεμπέτες και ο καλύτερος προπολεμικός μπουζουκτσής. Ήδη το 1914 ήταν γνωστός σε όλη τη Μικρά Ασία και κλήθηκε πολλές φορές στο σεράι του Αβδούλ Χαμίτ για να συνοδεύσει τον περίφημο τραγουδιστή Μπουχράν. Οφείλει το παρώνυμό του στο ότι υπηρέτησε στον τουρκικό στρατό ως λοχίας. Ο Τάσος Σχορέλης γράφει σχετικά:"Είναι χαρακτηριστικό ότι απ' όσους τραγούδησαν και παίξανε στο σεράι του Χαμίτ τους μόνους που δεν ευνούχησε ήταν ο Μπουχράν, ο Ζουρναλή Μεμέτ και ο Γιοβάν Τσαούς. <Χαλάλι τους!...>έλεγε...". Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά το 1923 και σύντομα έγινε γνωστός και περιζήτητος από τις «κομπανίες», αλλά αυτός δεν ενέδιδε...Ας δώσουμε πάλι το λόγο στον Τ. Σχορέλη:"Ζούσε κάνοντας τον ράφτη με βοηθό τη γυναίκα του. `Επαιζε μόνο για το κέφι του και το κέφι των φίλων του. Δεν ανέβαινε στο πάλκο γιατί έλεγε <Δεν παίζω εγώ για να χορεύουν οι π......>. Σ' όλη του τη ζωή μια-δυο φορές παρέβηκε αυτή του την αρχή, όπως το 1933 που δούλεψε στου Γιώργου Τζελαλίδη στις παράγκες της Κοκκινιάς. `Οταν έπαιζε δεν δεχόταν για κανένα λόγο χαρτούρα. Το θεωρούσε προσβολή. Δυο φορές άνοιξε δικό του μαγαζί. Τη μια κοντά στις αποθήκες της Σέλλ (1930) και την άλλη στην Κοκκινιά, καφενείο-ουζερί. Αν και ήταν αυτοδίδακτος, έπαιζε περίφημα πιάνο, βιολί, τζουρά, σάζ, ούτι, γόνατο, μπουζούκι, μπαγλαμά και κύρια ταμπούρ....Στα όργανά του είχε παθολογική αδυναμία και τα ήθελε πάντα άβαφα....`Εγραψε πολλά τραγούδια, αλλά λίγα είναι στ' όνομά του, που κι αυτά αργότερα διάφοροι "συνθέτες"τα παρουσίασαν για δικά τους. Πολλοί υποστηρίζουν (Λαζαρίδης, Μαρινάκης, Σαμιώτης, Σπιτάμπελος, κ.ά.) πως η "Βαρβάρα", το "Στην Ελλάδα δεν μπορώ", κ.λπ. είναι δικά του. Τους στίχους των τραγουδιών του, σχεδόν όλους, τους έγραφε η γυναίκα του Αικατερίνη, το γένος Καραγιώργη Χουρμούζη.... Πέθανε τον Οκτώβρη του 1942 από δηλητηρίαση. `Εφαγε τηγανόψωμο πού 'φτιαξε με χαλασμένο αλεύρι πού 'χε πάρει από κάποιο βομβαρδισμένο πλοίο στο λιμάνι του Πειραιά. Λίγες ώρες αργότερα απ' την ίδια αιτία πέθανε και η γυναίκα του". Από τα τραγούδια του επισημαίνουμε τα:"Παραπονούνται οι μάγκες μας"(1925;), "Ο Πρεζάκιας"(1932;-1935) "Δραπετσώνα"(1934) ή "Μέρες και νύχτες περπατώ"(στη μελωδία αυτή έγραψε ο Παπαϊωάννου το τραγούδι του "Μες στης Πεντέλης τα Βουνά"), "Γιοβάν Τσαούς"(1935), "Πέντε μάγκες του Περαία"(1935), "Βλάμισα"(1936). "Η Δροσάτη Πελοπόννησος"(1939), "Γελασμένος"(1940). Επίσης τα:"Διαμάντω παιχνιδιάρα", "Η Ελένη η ζωντοχήρα", "Η Μάγκισα", "Κατάδικος", "Μάγισσα", κ.λπ. Tα περισσότερα τραγούδια του (που γράφτηκαν στην περίοδο 1934-35) τραγουδήθηκαν τότε στους δίσκους από τον Αντώνη Καλυβόπουλο (Σμύρνη 1902 - Αθήνα 1955 ή 1960) ερασιτέχνη τραγουδιστή που κι αυτός δεν ανέβηκε ποτέ του σε πάλκο, ενώ το 1936 σταμάτησε εντελώς να τραγουδάει ύστερα από απαίτηση της γυναίκας του.