Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

Διαπρεπής τρομπετίστας του 20ού αι., συγκαταλεγόμενος κάποτε στους κορυφαίους εκτελεστές της Ευρώπης. Όταν το 1926 ο Ρίχαρντ Στράους ήρθε για συναυλίες στην Αθήνα, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με το καταπληκτικό παίξιμο του Ευαγγελίου (σε έργα Ρ. Στράους!...), ώστε τον πήρε μαζί του στη Γερμανία διορίζοντάς τον 1η τρομπέτα της Φιλαρμονικής του Μονάχου!!... Όμως ο "Βαγγελάκης"δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς Ελλάδα κι ούτε του ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στις δόξες και τα μεγαλεία... Έτσι σε 10 μήνες πήρε τη μεγάλη απόφαση και επέστρεψε "οίκαδε", για να γιατρέψει τη νοσταλγία του αλλά και για να προσφέρει τον εαυτό του στη μουσική του τόπου του... Γεννήθηκε το 1902 στο Αίγιο και υπήρξε εν πολλοίς αυτοδίδακτος (ήταν γιος μουσικού της Φιλαρμονικής "Ευτέρπη"Αιγίου). Ανακαλύψαμε τα πρώτα μουσικά ίχνη του το 1911, όταν γράφτηκε στους μαθητές της "Ευτέρπης"(που μόλις είχε αναδιοργανωθεί από τον Δ. Αργυριάδη). Όμως τότε δίπλα του στην Μπάντα (όπως φαίνεται και από φωτογραφίες της εποχής, που έχουμε στη διάθεσή μας) έπαιζε ένας από τους σπουδαιότερους τότε κορνετίστες του Πανελληνίου, ο εμπορορράπτης Τρύφων Καρδαράς (που είχε έρθει στο Αίγιο από την Τρίπολη γύρω στο 1898 και ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκε στο Προσκλητήριο ανασύστασης της Φιλαρμονικής την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1911)· έτσι πιθανολογούμε (με αρκετά μεγάλες πιθανότητες) ότι ήταν αυτός που μετέδωσε στον μικρό «Βαγγελάκη» τα φώτα της εξαιρετικής τέχνης του. Aπό τη Φιλαρμονική κατετάγη στη Στρατιωτική Μουσική με το βαθμό του Επιλοχία, όμως δεν έμεινε για πολύ στο Στρατό. Το 1926 ήταν σολίστ στη Συμφωνική Ορχ. του Ωδείου Αθηνών (και στην διάδοχό της ΚΟΑ) και σολίστ στη Φιλαρμονική Πρωτευούσης (επί 3ετία). `Επαιξε ως πρώτη τρομπέτα στη Συμφωνική Ορχ. του Ωδείου Αθηνών συνολικά επί 13,1/2 χρόνια και ως κορυφαίος της ΚΟΑ από την ίδρυσή της (1942) ώς την 20.9.1962. Στη διάρκεια αυτής της 35ετίας πήρε από την Υπηρεσία μία και μόνη μηνιαία άδεια το 1958 (κι αυτή αναρρωτική !...). Επίσης, από το 1934, ήταν καθηγητής της τρομπέτας στο Ωδείο Αθηνών. Παράλληλα. έπαιζε παντού όπου ανακρουόταν μουσική!... (στα "καφέ-σαντάν", στην Όπερα, στα "καμπαρέ", στα τσίρκα, στη μουσική δωματίου, στις μπάντες, στους κινηματογράφους του «βωβού», στις παρελάσεις, στην Οπερέτα, στα εστιατόρια, στις δεξιώσεις, στο δρόμο για το κέφι του, κ.λπ.-κ.λπ.), όντας ταυτόχρονα 1η τρομπέτα της ΚΟΑ, 1η τρομπέτα της ΕΛΣ, 1η τρομπέτα της Συμφωνικής του ΕΙΡ, ενώ κοντά του μαθήτευαν γενεές λαμπρών μουσικών (μεταξύ των οποίων:ο Κων/νος Καρυώτης, o Νίκος Μερσινιάς, ο Γεράσιμος Ραϋμόνδης, η Μαρίκα Φάρου, κ.ά.). Στις 6.4.1963 τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα. Όμως, παρ' όλα αυτά, μετά από την πολυετή και ευδόκιμη διδακτική θητεία των 34 ετών που ήδη περιγράψαμε· μετά από την ανυπολόγιστη (και παρασημοφορημένη...) πολιτισμική προσφορά του, απολύθηκε το 1968 από το Ωδείο ("ευκαιρίας δοθείσης", λόγω Χούντας) ως τάχα στερούμενος διπλώματος διδασκαλίας!... Ποιός;;αυτός που διόρθωνε στις πρόβες τον Μητρόπουλο...(ο μόνος που το κατόρθωσε παγκοσμίως), αυτός που όταν έπαιζε το λάιτ-μοτιφ του σπαθιού του Βόταν στη "Βαλκυρία", του υποκλινόταν (μαζί με τη γιαγιά Κόζιμα) ολόκληρο το καλλιτεχνικό Μόναχο..., αυτός που ερμήνευε με την τρομπέτα του κοντσέρτα για βιολί (παίζοντας "αρμονικές"νότες μια οκτάβα πάνω από την ακραία έκταση των συνηθισμένων δεξιοτεχνών της τρομπέτας...). Καλά όλα τούτα, αλλά δυστυχώς δεν ισχύουν σε Εποχές σκοταδιού... Τότε έρχεται επιτέλους η ώρα των Νίμπελουνγκ (ή Νιμπελούγκεν για όσους ψευτομαθείς)· και νά που έτσι ακριβώς συνέβη... Βρήκαν την ευκαιρία ορισμένοι από τους γνωστούς βρυκόλακες της Ελληνικής Μουσικής και χρέωσαν αναδρομικά στον Ευαγγελίου τα 3 εγκλήματα που όντως διέπραττε κατ' εξακολούθησιν επί 34 συναπτά χρόνια:Πρώτον, ήταν από τους πραγματικά καλλιεργημένους Έλληνες (αν και απόφοιτος Δημοτικού· ίσως-ίσως, γι΄ αυτό ακριβώς...). Δεύτερον, ήταν από τους πραγματικά αριστερούς Έλληνες  (όχι με πλουμιστά λόγια και χατζατζαρηλίκια –όπως οι διώκτες του–αλλά με την απλότητα, την ταπεινότητα και τον αλτρουισμό της καθημερινής του συμπεριφοράς, πραγματώνοντας ιδανικά τους στίχους του Βλ. Μαγιακόβσκη –σε απόδοση Γ. Ρίτσου–«Η κομμούνα δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λές, για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές...»). Τρίτον και φαρμακερόν, ήταν από τους πραγματικά ταλαντούχους Έλληνες μουσικούς (αυτό παραήταν ειδεχθές!...). Λίγο καιρό μετά την αποπομπή, ο εγκέφαλός του καθώς και η ανεκτίμητη καρδιά του κάμφθηκαν από τη στεναχώρια (1971) κι έτσι έσβησε μια από τις όντως σπουδαίες μουσικές φυσιογνωμίες του τόπου. Γι' αυτό (και επειδή έτυχε να μαθητεύσουμε κοντά του και να γνωρίσουμε από πρώτο χέρι την αυθεντικότητα όσων εξιστορούμε) ας μας επιτραπεί –δίκην Αριστοφάνειας παράβασης–να αφιερώσουμε τις προηγούμενες αλυσιτελείς (μα και ολότελα ανεδαφικές) γραμμές ως ελάχιστο αντίδωρο στην αξέχαστη μνήμη του.