Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

αρμονία και λυδιστί αρμονία· το ακόλουθο οκτάχορδο ήταν δεκτό από τους περισσότερους αρχαίους θεωρητικούς και συγγραφείς ως λυδική αρμονία: do-si-la-sol-fa-mi-re-do (διατονικό γένος). Για ορισμένους, ανάμεσα στους οποίους και ο $Αριστείδης Κοϊντιλιανός*Αριστείδης|, ήταν το οκτάχορδο fa-fa. Η λυδική αρμονία, καθώς και η $φρυγική*φρύγιος|, ήταν ανάμεσα στις μη ελληνικές αρμονίες που είχαν εισαχθεί στην Ελλάδα από τη Μ. Ασία· ο Αθήναιος γράφει (ΙΔ', 625Ε, 21): "η φρυγική και η λυδική αρμονία έγιναν γνωστές στους Έλληνες από τους Φρύγες και τους Λυδούς, που μετανάστευσαν με τον Πέλοπα στην Πελοπόννησο". Η λυδική αρμονία ήταν, ωστόσο, γνωστή από πολύ παλαιά εποχή, όπως και η δωρική και η φρυγική. Κατά τον Αριστόξενο (πρώτο βιβλίο του Περί μουσικής στον Πλούταρχο, 1136C, 15), ο $Όλυμπος* ήταν ο πρώτος που έπαιξε στον αυλό μια πένθιμη μελωδία ("$επικήδειον*") στη λυδική αρμονία για το θάνατο του Πύθωνα. Και ο $Πίνδαρος* (κατά τον Πλούταρχο, ό.π.) λέει στους $παιάνες*παιάν| ότι η λυδική αρμονία εκτελέστηκε για πρώτη φορά στους γάμους της Νιόβης· ενώ, κατά τον Διονύσιο τον Ίαμβο, ο $Τόρηβος* τη χρησιμοποίησε για πρώτη φορά. Βλ. λ. $ήθος*. Ο λύδιος τόνος ήταν ο τέταρτος στη σειρά των 13 τόνων του αριστοξένειου συστήματος και ο έκτος στη σειρά των 15 τόνων του νεο-αριστοξένειου συστήματος. Βλ, λ. $τόνος*.