Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

όνομα πολλών μουσικών και ποιητών της αρχαίας Ελλάδας. 1. Μυθικός, περισσότερο, μουσικός από τη Φρυγία, μαθητής του Μαρσύα, που ανήκει στην τριάδα ($Ύαγνις*, $Μαρσύας* και Όλυμπος) της φρυγικής μουσικής. Σε αυτόν αποδιδόταν από διάφορους μύθους η επινόηση (μαζί με τους άλλους δύο) της $αυλητικής*αυλητική| τέχνης, και η εισαγωγή και εξάπλωσή της στην Ελλάδα. 2. Όλυμπος ο νεώτερος, από τη Μυσία της Μ. Ασίας (επονομαζόμενος Μυσός)· τοποθετείται στον 7ο αι. π.Χ. και συχνά συγχέεται με τον πρώτο. Η $Σούδα* τον τοποθετεί στην εποχή του Μίδα (γιου του Γορδίου)· ο Μίδας, κατά τον Ευσέβιο, έζησε ανάμεσα στα 738 και 696 (ή 695 π.Χ.) ή, κατά τον Ιούλιο Αφρικανό, πέθανε το 676 π.Χ. Κατά τον $Αριστόξενο*Αριστόξενος| (Πλούτ. Περί μουσ. 1134F, 11), πολλοί μουσικοί πίστευαν ότι ο Όλυμπος ήταν ο εφευρέτης του $εναρμόνιου*εναρμόνιον| γένους· πριν από αυτόν όλα ήταν $διατονικά*διάτονον| και $χρωματικά*χρωματικόν|. Πίστευαν, επίσης, ότι ήταν ο δημιουργός του $αρμάτειου νόμου*αρμάτειον|. Γενικά, μπορεί να ειπωθεί πως ο Όλυμπος υπήρξε η πρώτη κύρια μορφή στην ιστορία της αρχαίας ελληνικής μουσικής, έτσι που "η προέλευση της ελληνικής και της 'νομικής' μούσας να αποδίδεται σε αυτόν" (Σωτήριχος στον Πλούτ. Περί μουσ. 1141Β, 29). Υπήρξε ο αρχηγός, ο ιδρυτής ή θεμελιωτής της ελληνικής μουσικής. Σε αυτόν αποδίδονταν πολλές επινοήσεις· εκτός από τον αρμάτειο νόμο, δημιούργησε το νόμο της Αθηνάς, τον $πολυκέφαλο*πολυκέφαλος| και τους $θρηνητικούς νόμους*θρήνος|· επίσης, το $δίαυλο*δίαυλος| (που αποδιδόταν στον Ύαγνι ή στον Μαρσύα). Ο Όλυμπος εισήγαγε στους Έλληνες την οργανική μουσική (τα $κρούματα*κρούμα|) και τη $λυδική*λύδιος| αρμονία (πρβ. Κλήμ. Αλεξ. Τα ευρισκόμενα 132)· η επινόηση της λυδικής αρμονίας αποδιδόταν και σε πολλούς άλλους μουσικούς.