Θησαυρός Ελληνικής Μουσικής

(παλ. αττ. ξύνθεσις)· (α) σύνθεση· δημιουργία (η τέχνη της σύνθεσης)· Πλούτ. (Περί μουσ. 1143D, 33): "την του παίωνος ξύνθεσιν" (τη σύνθεση του παίωνος· Δημ.: "ο τρόπος της σύνθεσης του παίωνος"). (β) συνδυασμός (σύνθεση) απλών διαστημάτων· Αριστόξ. (Αρμον. Στοιχ. Ι, 5, 5 Mb): "περί συνθέσεως έχειν τι λέγειν της των ασυνθέτων διαστημάτων" ([είναι αναγκαίο] να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις για τη σύνθεση των απλών διαστημάτων)· Αριστόξ. (ό.π. 27, 10): "την των γραμμάτων σύνθεσιν" (τη σύνθεση των γραμμάτων). Η σύνθεση λέγεται $εμμελής* (μελωδική), όταν αναφέρεται στους νόμους του μέλους· ο Αριστόξενος μεταχειρίζεται και τον όρο φυσική σύνθεσις, γιατί υπακούει στους φυσικούς νόμους του μέλους (Ι, 27). Στον Ψελλό (§3) απαντά ο όρος "σύνθεση των χρόνων" (των διαρκειών). (γ) μελωδικό σχήμα που σχηματιζόταν από ένα ανερχόμενο $τετράχορδο*τετράχορδον|, εκτελούμενο πρώτα με συνεχείς φθόγγους και κατόπιν με ένα πήδημα τετάρτης (παράδ. α')· έπειτα, το ίδιο με αντίθετη κίνηση (παράδ. β')· η σύνθεσις προχωρεί με ανέβασμα του αρχικού της φθόγγου κατά διαστήματα δευτέρας (παράδ. γ'), re - mi κτλ. Πρβ. Ανών . (Bell. 84, 80.) Το αντίθετο της σύνθεσης ονομαζόταν $ανάλυσις*.