Αρκαδική αγωγή είναι γνωστή η ρήση του Πολύβιου (Δ, 20,4):"Μουσικ`ην γ`αρ τ`ην γε [αληθ~ως μουσικ`ην π~ασι μ`εν [ανθρώποις {οφελος [ασκε~ιν, [ Αρκάσι δ`ε κα`ι [αναγκα~ιον". Πραγματικά, όπως γράφει και η Ελένη Χαραλαμποπούλου-Δαμιανού (στο εξαίρετο βιβλίο της "Αρχαία Αρκαδία-Θεοί, Μουσική"), στην αρχαιότητα η Αρκαδική αγωγή ετοίμαζε κάθε παιδί να κρατήσει τη θέση του κάποια μέρα μέσα σ' ένα χορό, σε κάποιες επίσημες γιορτές. Και όλοι οι νεαροί έπρεπε να είναι σε θέση να τραγουδήσουν και να χορέψουν, γιατί τίποτα δε θεωρούνταν πιο ατιμωτικό από την αδυναμία τους να τραγουδήσουν. Γράφει σχετικά ο Πολύβιος (Δ, 20, 9-11):"...πολλ~?η φιλοτιμί?α χορεύουσι κατ[ [ενιαυτ`ον το~ις Διονυσιακο~ις α[υλητα~ις [εν το~ις θεάτροις, ο]ι μ`εν πα~ιδες το`υς παιδικο`υς [αγ~ωνας, ο]ι δ`ε νεανίσκοι το`υς τ~ων [ανδρ~ων λεγομένους. ]| Ομοίως γε μ`ην κα`ι παρ' ολον τ`ον βίον τ`ας [αγωγ`ας τ`ας [εν τα~ις συνουσίαις ο[υχ ουτω ποιο~υνται δι`α τ~ων [επεισάκτων [ακροαμάτων ]ως δι' α[υτ~ων, [αν`α μέρος {?αδειν [αλλήλοις προστάττοντες. Κα`ι τ~ων μ`εν {αλλων μαθημάτων [αρνηθ~ηναι τι μ`η γιγνώσκειν ο[υδ`εν α[ισχρ`ον ]ηγο~υνται τήν γε μ`ην [?ωδ`ην ο{υτ[ [αρνηθ~ηναι δύνανται δι`α τ`ο κατ[ [ανάγκην πάντας μανθάνειν, ο{υθ[ ]ομολογο~υντες [αποτρίβεσθαι δι`α τ`ο τ~ων α[ισχρ~ων παρ[ α[υτο~ις νομίζεσθαι το~υτο". ("...κάθε χρόνο χορεύουν με πολλή φιλοτιμία στα θέατρα με την συνοδεία διονυσιακών αυλητών, τα μεν παιδιά τους παιδικούς μουσικούς αγώνες οι δε νέοι τους αντίστοιχους ανδρικούς. Με τον τρόπο αυτό, όλη τους τη ζωή στις συναναστροφές τους χρησιμοποιούν όχι τόσο τα ξένα τραγούδια όσο τα δικά τους, τα οποία ορίζεται να τα τραγουδούν όλοι με τη σειρά. Δε θεωρούν καθόλου ατιμωτική την παραδοχή, ότι δεν γνωρίζουν κάτι από τα άλλα μαθήματα` όμως προκειμένου για το τραγούδι, ούτε μπορούν να παραδεχτούν κάτι σχετικό - γιατί όλοι το μαθαίνουν αναγκαστικά - ούτε κι αν το παραδεχτούν απαλλάσσονται - γιατί αυτό το θεωρούν ατιμωτικό"). Αυτό συνέβαινε, γιατί όλοι εξασκούνταν υποχρεωτικά στη μουσική ώς την ηλικία των 30 ετών... (πάντοτε κατά τον Πολύβιο):"το`υς πρώτους [ Αρκάδων ε[ις τ`ην ολην πολιτείαν τ`ην μουσικ`ην παραλαβε~ιν [επ`ι τοσο~υτον ωστε μ`η μόνον παισ`ιν ο@υσιν, [αλλ`α κα`ι νεανίσκοις γενομένοις εως τριάκοντ[[ [ετ~ων κατ' [ανάγκην σύντροφον ποιε~ιν α[υτήν". Έτσι η ρήση του Βιργίλιου "soli cantare periti Arcades"("μόνοι έμπειροι στο τραγούδι, οι Αρκάδες") πρέπει να αντιμετωπίζεται όχι ως "ποιητική άδεια", αλλά ως έντιμη καταγραφή!... (Βλ. κύκλιοι αυλητές και Κύναιθα). ,
|
|